« …τα ρούσικα καράβια, δύο μεγάλα κομμάτια, η καπιτάνα κι ένα δεύτερο, είχαν αράξει στις Κιτριές, ανοιχτά στο κόλπο της Καλαμάτας.
Είναι μέρες που έκλεισε ο Αύγουστος του 1831. Κι η θάλασσα βαρέθηκε τη μπουνάτσα, τα βουνά, τα δέντρα πεθυμάνε χειμώνα, λαχταρήσανε από τώρα τον αγριωπό, τον αντρίκιο άνεμο. Το αποσταμένο καλοκαίρι πάει να κάτσει, πάει ν’ ακουμπήσει απάνου στο φθινόπωρο, η ζεματισμένη γη βιάζεται σα θηλυκιά, να δεχτεί τη βροχή που θα την ετοιμάσει για το σπορείο.
Εκεί που βλέπετε – λέει στους αξιωματικούς, ο 'Ελληνας δραγουμάνος, δείχνοντάς τους προς τα δυτικά τον ορίζοντα – είναι η Μεσσηνία, η γη του θεού. Ένα σπέρνεις, δέκα θερίζεις. Μόνο που τη κόψανε οι αραπάδες ως τα Μαυριτάνικα.
- Κι από τούτη τη μεριά;
-Από τούτη τη μεριά αρχίζει η Μάνη, τα Κακαβούλια. Το βουνό το λένε Σέλιτσα. Κι απ’ τη Σέλιτσα κι’ εδώθε ούτε χώματα, ούτε νερά. Μόνο αίμα και ντουφέκια.…»
(Γεώργιος Φτέρης, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Τσιμπήδαρου, από το βιβλίο του «ΜΑΝΗ πατρίδα μου», Αθήνα 1976, σελ.41)
