Κυλάει ο χρόνος πανάθεμά τον κι' όλα τα
σβήνει και χάνονται και τίποτα δεν
μένει παρά μόνο κάτι σημαιούλες μικρές, αφημένες στα παιδικά χέρια που κυματίζουνε στις εθνικές γιορτές, ανάβουνε
τις μνήμες και όλο σε
μπελάδες μας βάζουνε, γιατί άντε
μετά να βρεις τ’ αχνάρια από το
βηματισμό της ιστορίας, τα μεγάλα ονείρατα του γένους, τις κυκλώπειες μάχες, τα
σημάδια στο τόπο σου που μικρότερος γίνεται
και δεν τον γνωρίζεις.
Μικρές σημαιούλες μένουνε μετά τις εθνικές γιορτές, τις παρελάσεις και τους δοξαστικού λόγους και μονολόγους και μετά τίποτα, μόνο μια απέραντη σιωπή, που λιανίζει το τόπο, λες και ντροπή είναι να θυμηθούμε πάλι τις μάχες, τις νίκες, τις ήττες μας, να ξαναβρούμε τ’ αχνάρια της πορείας του γένους, που λέγαμε, γι’ αυτό και πάντα μετά τις γιορτές και παρελάσεις αναρωτιέσαι, αν άξιζε τούτος ο τόπος να μείνει έτσι, χωρίς μνήμη, αντίλογο και κριτική, χωρίς σύλληψη της άρνησης, χωρίς την ύβρη, με μόνη μορφοποίηση τον εφησυχασμό και την άγνοια.
